معرفت و قیامت

معرفت و قیامت

اینک دیگر برای کلیه سئوالها فقط و فقط یک پاسخ وجود دارد. چرا چنین است؟ زیرا

قیامت است.

همه ناکامیها، رسوائیها، تلخیها، تردیدها، بی بنیادیها، پوچی ها، رنج ها، بن بست ها و

لاعلاجیها و … برای این است که قیامت است و لحظه به لحظه به غایت خود نزدیکتر می

شود یعنی هر لحظه ای بر شدت و حدت این مسائل بشری و بر بی پاسخیش افزوده می

شود.

مگر اینکه این پاسخ را باور کرده و آن را عمیقاً درک کند و فقط اینگونه است که تنها

راه علاج پدید می آید.

قیامت که به معنای سرآمدن حرکت زمان است و به معنای شمارش معکوسِ یک توقف

کامل و توأم با انفجار کامل است از لحاظ بشر ملموس ترین نشانه اش این است که دیگر

بشر به هیچ کدام از آرزوهایش از دنیا نخواهد رسید زیرا مزرعه کشت و برداشتِ آرزو

محتاج زمان است و زمان در حال ایستادن است یعنی هیچ چیزی را سبز نمی کند و به بار

نمی نشاند.

و معنای دیگری که از این واقعه برمی خیزد که کاملاً مفهومی متضاد با معنای قبل دارد

این است که زمان بین انسان و تحقق آرزوهایش فاصله می اندازد و انسان مجبور به صبر

کردن است ولی حالا که زمان در حال مرگ و احتضار است پس این فاصله و تأخیر نیز در

حال از بین رفتن است پس بایستی هر آرزوئی از انسان بلافاصله واقع گردد و مصداق کن

فیکون باشد یعنی آرزو کردن همان و واقع شدن همان.

از کتاب خلقت دوباره ص ۴۲ اثر استاد علی اکبر خانجانی