ایمان بی امام ممکن نیست (خودشناسی شیعی) مقاله ۱۴
ایمان به معنای باور قلبی به خدا و رسولان او و ارزشهای معنوی است .
آدمی بدون دیدن حجّت عینی از دین به باوری قلبی نمی رسد .
هزار سال تعالیم دینی و پژوهش نظری دربارۀ دین هم منجر به ایمان نمی شود .
آدمی تا نور خدا و سیمای تقوا و کرامت انسانی را در شخصی به چشم نبیند و با محسوسات دریافت نکند ایمان نمی آورد .
تازه از میان همانهائی هم که می بینند فقط انگشت شماری تصدیق می کنند و مابقی مشاهدات خود را طلسم و چشم بندی می خوانند.
بنابراین ایمان در معنای حقیقی کلمه بدون وجود امامی زنده ممکن نیست .
ایمان به لحاظ نظری ، تصدیق ارزشهای دینی به عنوان راه عملی زندگی و بلکه بعنوان آسانترین و ممکن ترین راه سعادت است .
و چنین تصدیقی جز با مشاهدۀ کسی که خود اسوۀ عینی و عملی ارزشهای دینی و فضیلتهای اخلاقی باشد ممکن نیست : اسوۀ آرامش ، پاکدامنی ، رضا ، محبّت ، صبر ، قناعت ، توکل و عزّت نفس و کرامتِ وجودی که نصیب دیگران می نماید .
امام بمعنای حجّت این ادعا که : صدق و شرف و قناعت و رستگاری و سعادت ممکن است و خدا کافیست .
امام با تمام وجودش اثبات کنندۀ حضور خدا می باشد و کفایت او برای مؤمنان .
و ایمان حاصل درک و تصدیق و اطاعت چنین کسی است در درجات .
بنابراین هر مؤمنی به درجه ای یک امام در روابط اجتماعی خویش است و حجّتی بر مردمان .
کتاب دائره المعارف عرفانی جلد دوم
موضوعات مرتبط :کتاب شیعه شناسی – ایدئولوژی شیعی – کتاب علی نامه
ثبت ديدگاه